Hoofdpagina

Onze wereld wordt steeds meer “verknoopt”. De opkomst van internet, en de beschikbaarheid en efficiëntie van de technische infrastructuur in ons werelddeel biedt ongekende mogelijkheden. De tijd dat data alleen op papier of op disk werd uitgewisseld ligt ver achter ons. We bewegen naar een wereld waarin data op één plek wordt beheerd en real time beschikbaar is voor aangesloten systemen. In feite bewegen we in Nederland naar een nationale repository van informatie, die door meerdere organisaties wordt beheerd. Overheden trekken dan ook al enige tijd samen op om één informatie infrastructuur te realiseren.

Naarmate overheden en instellingen hun processen meer op elkaar moeten laten aansluiten groeit de noodzaak deze meer op elkaar af te stemmen. Partijen zoeken naar methoden om de verschillende visies op informatie te integreren. Dat begint met het vocabulaire waarmee de informatie wordt beschreven (“persoon”, “besloten vennootschap”, “loondienst”), en reikt zo ver als de formele bevragingen die systemen op elkaar afvuren (API’s, schema’s, protocollen).

Wanneer overeenstemming is bereikt en goede representatie van de informatie beschikbaar is, wordt het haalbaar de verantwoordelijkheid voor het verzamelen, beheren en beschikbaar stellen van gegevens in specifieke domeinen bij bepaalde partijen te beleggen. In dat samenspel ontstaat een complete informatie-infrastructuur, als basis voor processen (zoals de registratie van persoonsgegevens) en producten (uitkeringen, toeslagen).

Deze gezamenlijke informatie-infrastructuur wordt o.a. overheid breed opgezet en betreft alle basisregistraties (personen, onroerende goederen, bedrijven, etc.), registraties van lagere overheden zoals van gemeenten, provincies, en waterschappen, en van instellingen zoals de RDW, DUO en RWS. De informatie én informatiemodellen van deze registraties zijn allemaal onderling gerelateerd en raken steeds meer verknoopt: het informatiemodel voor grondbezit (IMKAD) is o.a. gekoppeld met dat voor personen (BRP) en bedrijven (NHR).

Om deze samenhang te borgen is het aantrekkelijk dat betreffende partijen op eenzelfde wijze hun informatiestructuur beschrijven. De modellen behandelen een geheel ander domein, maar de manier waarop de modellen worden ingericht is gelijk. Hiervoor is een “metamodel” noodzakelijk. Zo’n metamodel beschrijft wat de eenheden zijn binnen deze representatie, en welke eigenschappen van belang zijn.

Samenwerking tussen meerdere (semi)overheden heeft daarom geresulteerd in één Metamodel voor Informatiemodellen (MIM). Het is door veel partijen geaccepteerd als een goede basis voor de integratie van informatie en modellen, en wordt al breed toegepast.

Omdat is gekozen voor een (UML gebaseerde) formele beschrijving is het mogelijk vanuit deze modellen niet alleen automatisch documentatie, maar ook schema’s en koppelvlak specificaties (API’s) samen te stellen. Domeinexperts en analisten kunnen zich hierdoor volledig richten op het informatiedomein, terwijl informatie architecten en ontwikkelaars de focus kunnen houden op de realisatie in bijvoorbeeld databases en technische koppelingen.

MIM 1.1 is inmiddels een kandidaat voor een aanbevolen standaard (Forum Standaardisatie) en is opgenomen in de NORA.